Hardstyle Report Confessions: Wanneer je nog niet

Hardstyle Report Confessions: Wanneer je nog niet klaar bent het festivalseizoen achter je te laten

birgit
Birgit Roobol - 9 oktober 2018

Ik zou nu een deprimerend stukje kunnen schrijven over dat het herfst is. En koud is. En het buiten regent. En dan ineens weer de zon schijnt, en je totaal ontregeld bent. Maar aangezien we in 2018 leven, en ik er vanuit ga dat je dit op het internet leest en je gewoon ramen in je huis hebt, laten we dat maar achterwege. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: het festivalseizoen is afgelopen en dat is stiekem best wel kut. Wasn’t ready yet.

Het leek vorige week nog april. Het was een prachtige zomerse dag en excited als wilde koeien mochten we eindelijk weer de wei in. Zonnestralen op m’n kop, vrienden om me heen, keuzestress tussen mijn favoriete artiesten en op iedere vierkante meter een pompende bass, je kent het wel. Rebirth Festival is ieder jaar een geschenk uit de hemel.

En als dat eerste festival dan afgelopen is, ben je niet eens treurig. Want je weet: vanaf nu gaan we ieder weekend vol gas op al het moois wat dit heerlijke seizoen ons te bieden heeft. Van kleine, spontane festivalletjes tot legendarische weekenders.

Dan is het eind juni. Net een heel weekend Intents Festival achter de rug en het seizoen is in volle gang. Ieder weekend ben je wel weer op een ander grasveld te vinden, genietend van de beste tijd van het jaar. En nog wel het beste: het meest legendarische weekendfestival van het jaar staat voor de deur. Al maanden kijk je uit naar Defqon.1 Weekend Festival en de nachten ervoor slaap je slecht van enthousiasme. Op vrijdag sta je met kippenvel over je hele lichaam bij The Gathering en je knippert één keer met je ogen en je staat half jankend bij the Closing op Zondag. Fuck, dat ging snel.

Hardstyle Report Confessions: Wanneer je nog niet

En hoewel je nog twee maanden voor je hebt, komt het einde van het festivalseizoen al in zicht. Want even tussen ons: zodra Defqon.1 afgelopen is, sterft er altijd een klein deel in mij. De gedachte aan een heel jaar moeten wachten, voelt zoiets als afscheid moeten nemen van je geliefde. Want hij woont in Nieuw-Zeeland en jij in Noordoost-Groningen en daardoor kun je elkaar maar één keer per jaar zien. Een soort langeafstandrelatie dus, and that sucks.

Toch is er nog genoeg om naar uit te kijken. Festivals als Dominator, AIRFORCE Festival, Decibel outdoor, een weekendje stampen bij de Q-dance hosting op Mysteryland en Q-BASE zijn ieder jaar weer rood omcirkeld in onze agenda. Maar als je vervolgens brak als wat het weekend Decibel afsluit, begint het écht te knagen. Het einde komt in zicht. En hoewel het einde van het festivalseizoen normaal al dubbel is, werd ik dit jaar extra depressief. Want het einde van het festivalseizoen betekende niet alleen het einde aan alle zomerpret, maar ook het einde van Q-BASE, één van mijn favoriete festivals van het jaar. 

Zoals ik eerder al zei: één keer knipperen, en het festivalseizoen is voorbij. Eén keer knipperen en al die fantastische herinneringen van afgelopen zomer schieten als een film door mijn hoofd. En natuurlijk: het indoorseizoen is heerlijk. Ik word ontzettend blij van donkere, zweterige hallen, volgestampt met duizenden liefhebbers. Felgekleurde lasers, een bass die je organen laat beven en een hele hoop bezwete zombie-koppies. Maar god, wat word ik blij van zonnestralen op mijn hoofd, mijn bier dat binnen no-time lauw wordt van de zon en in een donkere festivaltent vergeten dat ik m’n zonnebril nog op heb. En hoewel ik met volle kracht keihard ga genieten van de aankomende maanden en al het moois dat dit seizoen me gaat brengen, kan ik nu al niet wachten tot het eerste festival weer voor de deur staat.

Je suis festivalseizoen. Ik ga je ontzettend missen.