De Zwarthandelaar

De zwarthandelaar, wie kent hem niet? Die veelal wat oudere man met een ticket in zijn hand langs de ingang van een drukbezocht festival of die concertreeks. Nou ja, nooit precies voor de ingang natuurlijk, maar altijd een stukje daarvoor. Eén ding valt direct aan hem op; hij ziet er niet uit als de doorsnee festivalbezoeker. Het is dan ook gelijk duidelijk dat hij vandaag geen stap op het festivalterrein zal zetten.

Je kunt ervan vinden wat je vindt, maar we moeten toegeven: enige moeite kost dit hem wel. De deur van zijn knusse huisje achter zich dichtslaande en zich opmakend voor een eenzaam ritje richting festivalterrein. Onderweg kijkt hij om zich heen naar al die voorbijrazende auto’s vol festivalgeluk. Een moment van pure bewustwording van de eenzaamheid van zijn bestaan. Eenmaal daar is het slechts hopen dat hij zijn beoogde doelgroep tegen het lijf zal lopen tussen al het feestgedruis (inclusief ticket).

Tijden zijn veranderd. Met de opkomst van het internet hoeft hij de kou niet meer in. Het enige wat de zwarthandelaar vandaag nodig heeft is een agenda en een wekker. En de échte pro laat zich natuurlijk assisteren door een ‘insider’ die hem precies laat doorschemeren welke feesten tegenwoordig hopeloos in trek zijn. Heerlijk vanuit z’n behaaglijke bedje – inclusief kruik tegen de koude voetjes – koopt hij tientallen kaarten tegelijk op om deze enkele luttele minuten later net zo hard weer door te verkopen. Overigens natuurlijk wel met een rendement waar Dirk Scheringa jaloers op zou zijn.

Vandaag de dag komt hij, gezien zijn profielfoto op Facebook, in allerlei soorten en maten. Eén ding valt gelijk op; hij ziet er precies zo uit als de doorsnee festivalbezoeker. Hell of a metamorphose! De beautysalon van de hoek zou in ieder geval een moord doen voor dit geheim. Ondanks het opgeknapte uiterlijk wordt hij nu, misschien wel meer dan ooit, gehaat. De schandpaal is terug van weggeweest, waarbij de tomaat en het rotte ei zijn vervangen door het duimpje en de deelknop op facebook. De effectiviteit van deze publiekelijke terechtstelling is waarschijnlijk nog nooit zo laag geweest. Deze Jan, Kees of Annemarie (ja, ook dat kan tegenwoordig) blijken lang niet altijd daadwerkelijk te zijn wie zij lijken te zijn.

De betrokken partijen lijken in ieder geval enorm hun best te doen om dit tegen te gaan. Hopelijk blijven ze hier met elkaar over nadenken, want preventiemaatregelen lijken tot dusver nog onaangeroerd in de kast te staan. Misschien richt ik ooit nog weleens mijn eigen Rave Party (eehh partij) op for all the ravers in the nation. Me for president!

Oké ik draaf door…

Laten we ons daarom richten op die piepkleine mogelijkheid tot beïnvloeding van dit betreurenswaardige side-effect van onze gezamenlijke liefde voor het feesten. En laten we nu, voor eens en voor altijd, met elkaar afspreken dat we op tijd onze tickets aanschaffen. Want wie houden we nu eigenlijk voor de gek?

We gaan toch wel naar dat ene vette feest. Hoe dichterbij de datum, hoe meer de kriebels opspelen. Tot het punt dat we al onze goede voornemens overboord hebben gegooid en we al onze morele bezwaren aan de kant hebben gezet. Juist dan besluiten we dat dat ene uurtje even te gaan kijken, toch geen kwaad kan. Dat dat ene uurtje altijd net iets uitloopt – tot na sluitingstijd – lijken we iedere keer toch weer te vergeten. Dat moment, waarop ons gezond verstand allang geen rol meer speelt, nemen we zelfs dat veel te dure kaartje op de koop toe.

Als wij bovenstaande nu afspreken, dan moet hij dit jaar misschien toch echt zelf een stap op het festivalterrein zetten.