Hardstyle doet soms gekke dingen met je. Er komen gevoelens naar boven waarvan je niet wist dat ze bestonden en hierdoor beland je soms in verrassende situaties. Van je kleren willen uittrekken in een Dixie tot in de armen springen van je favoriete dj. Gelukkig hebben we de verhalen nog. Have you ever…
Het Defqon.1 weekend is af en toe net een theekransje bij de koffieautomaat in de supermarkt. De afspreekplek voor mensen die ik het hele jaar door heb ontmoet op feestjes. Ieder jaar weer. En ieder jaar komt er een moment waarop ik het he-le-maal zat ben.
Als ik net even lekker sta te te stampen bij mijn favoriete setje, krijg ik weer zo’n appje met: “Waar sta je?” Twee seconde later heb ik 63 gemiste appjes van die vage buurman van vorig jaar, en het is bijna altijd een slap verhaal. Of erger nog: je staat net lekker te stampen en iemand begint in je oor te tetteren: “HA, HA, WEET JE WAT TROUWENS ECHT GRAPPIG WAS…”. En hoe erg je diegene ook negeert, je verloren Hard Bass-vriendin blijft gewoon doorpraten.
Dan laat ik iemand bewust even lekker staan of doe ik net of ik het niet hoor. Na even lekker rammen op de beat, ben ik namelijk best weer in voor een gezellig praatje (geen leuk festival zonder mijn festivalmaatjes) maar soms gewoon even niet.
Eh, ja. It happened at Q-BASE 2018. Voorbereid ging ik op pad en ik had me niet te koud aangekleed, aangezien het op dit nachtfestival nog wel eens koud kan worden. Bij de Scantraxx stage stond ik als een gek tekeer te gaan op de classics, er was geen houden meer aan.
Met blosjes op mijn wangen – nou ja, ik kan beter zeggen met mijn hoofd zo rood als een tomaat – besloot ik toch wat verkoeling te zoeken. Het zweet droop van mijn voorhoofd en helaas was dat flesje water niet voldoende. Uiteindelijk belandde ik in een van de Dixi’s en opeens kwam ik op het idiote, impulsieve, maar stiekem ook geniale idee om al mijn kleren uit te trekken. Daar stond ik dan zonder kleren. Maar wat een verademing! Les van de dag: trek laagjes aan. En zo niet, trek dan even je kleren uit.
Het komt helaas te vaak voor, dat ik van mijn laatste geld een festivalkaartje koop. Mijn banksaldo zegt: “Blijf thuis”, maar mijn hart zegt: “Dit is zo’n vet feestje, dit mag je echt niet missen. Ga, ga, ga, ga, gaaaa!!!” Dan mag jij raden wie er wint…
Ik kwam deze zomer zelfs op het punt dat ik in de min moest, om van mijn weekendje Decibel te genieten. Niet per se heel verstandig, maar blame it on the student life. Het is soms zelfs zo erg dat ik op weg naar de bar expres op de grond kijk of er nog muntjes liggen (of aan een wildvreemde vraag of zij nog muntjes over hebben, oeps).
Het festivalleven is soms ook gewoon een beetje een levende auditie voor expeditie Robinson. Je bent blij met de kleinste dingen en je bevindt je even niet meer in de beschaafde wereld. #hardstylemademedoit
Gelukkig heb ik me nog nooit ernstig misdragen, maar ik word altijd wel vreselijk socially awkward. Zo ben ik ooit Jason Payne om zijn nek gevlogen, maar toen ik realiseerde wat ik aan het doen was, ben ik weggelopen en toen ik B-Front een keer tegenkwam, was het enige wat ik kon uitkramen: “Selfie?”.
Maar met stipt op nummer één staat mijn meet en greet met B-Front. Ik was samen met een vriendin de winnaars bij een winactie en waar anderen allemaal vragen hadden voorbereid, stonden wij gewoon een halfuurtje slap te lullen. “Hebben jullie echt geen vragen?”, vroeg hij aan het eind van het gesprek, waarop wij op antwoordden: “Uhmm.. hoe oud ben je?”
Als laatste liep ik Jack of Sound tegen het lijf tijdens Qlimax, en na samen een foto te hebben genomen, kon ik alleen maar even mijn duim opsteken en zei ik: “Hé, lekker bezig man!” Achja, onder het motto: het zijn ook maar mensen hè…
We nemen het leven op een festival maar met een korreltje zout (of een flesje water). Met je verstand op nul, kun je niet teveel van jezelf vragen. Waar we in het weekend van ons pannetje gaan, compenseren we dat doordeweeks weer.
Wat is het gekste dat jij ooit op een feestje hebt gedaan?