De klanken van The Last Post schalt uit de trompet van de trompetist. Inmiddels zijn mijn benen warm gedanst en ben ik aardig op stoom. Met de hele nacht nog voor me, denk ik nog lang niet aan stoppen, maar de trompetklanken om klokslag middernacht brengt het besef. Dit is de allerlaatste keer.
Het laatste festival van het jaar, veertien uur lang keihard raven onder het genot van de beste hardstyle, een nachtfestival over de grens, een militaire vliegbasis als ravelocatie, de verschillende hostings verscholen in bunkers, de vliegtuigen die over je hoofd razen, geen enkele limieten. Q-BASE is uniek op ieder vlak.
“This is our last night on earth,
we set course into the unknown.”
Om 17.00 uur binnen komen wandelen, het terrein langzaam zien volstromen, de avond zien vallen en het terrein zien transformeren. Vijftien jaar Q-BASE, verwerkt in een vijftien minuten durende midnight salute show vol waanzinnige lasers en vuurwerk. Slenteren over de landingsbaan en de verkeerde bunker inlopen en daardoor toevallig een héle vette set bijwonen die je anders misschien nooit zou zien. Van door het donker dwalen en verdwalen, struikelen over slapende, uitgeschakelde Die Hards tot je trommelvliezen op de proef stellen. En de benen uit je lijf dansen tot je het langzaam weer licht ziet worden. Een ijzersterk concept, dat helaas tot een einde is gekomen.
Van zaterdagmiddag tot zondagochtend. We hebben gedanst alsof ons leven ervan afhing en er een memorabele laatste editie van gemaakt. We went out with a bang. Gelukkig is het niet de laatste keer in de Duitse bunkers, want de opvolger van dit magische nachtfestival zal op dezelfde locatie plaatsvinden. Maar dit was de mooiste eresaluut denkbaar, aan vijftien jaar Q-BASE en aan al die trouwe die hards. Gelukkig kunnen wij over tientallen jaren over dit legendarische feestje zeggen: “Ik was erbij.”