Gabbers op hun best 001

Gabbers op hun best

hardstyle-report-redactie
Hardstyle Report Redactie - 27 oktober 2017

De gabber. Het is de enige jeugdcultuur ooit die hier is ontstaan. Vanuit ons kleine kikkerlandje wist de hakkende groep ‘maatjes’ de rest van de wereld te veroveren. Typisch Nederlands. Net zo Nederlands als ons geliefde broodje kaas, het dropje tussendoor of het dampende bord stamppot mét kuiltje jus en worst. Nederlands trots zou je denken. Niets blijkt minder waar.

Veel mensen zien slechts een zaal vol kale koppen gehuld in Aussies en Airmax, die om niets anders geven dan een paar pilletjes of een puntje pep. De poel des verderfs, waarin boze jongeren zich maar wat graag overgeven aan een overdaad aan drugs en duivelse herrie. Tuig van de richel. Ongeschoold schorem dat ook nog eens neonazistische kenmerken zou bezitten. De EO brengt zelfs een documentaire naar buiten waarin de satanische eigenschappen van de gabber centraal staan. Voor de ‘Naar house’-bus reden temeer om keer op keer een poging te wagen deze jongeren te bekeren. “Get saved by Jesus”.

Het moge duidelijk zijn. De gabber mag dan Neerlands grootste jongerencultuur ooit zijn, maar wordt misschien ook het meest verguisd. Vijfentwintig jaar na de eerste editie van Thunderdome vinden wij het de hoogste tijd om de vooroordelen de kop in te drukken. Wij stellen je voor aan drie mensen die – naast hun liefde voor de hardcore – de wereld een stukje mooier maken. Ieder op hun eigen manier. Wij vertellen graag hun verhaal. Oordeel zelf!

Gabbers op hun best 002

De 37-jarige Micael gaat al 21 jaar naar houseparty’s. Hardcore heeft altijd een grote rol in zijn leven gespeeld. “Het is een levensstijl.” Een levensstijl die lange tijd echter niet alleen maar één groot feest is geweest. Hij is door een moeilijke periode gegaan, waarin hij kampte met een drugsverslaving, waaronder aan amfetamine, xtc en marihuana. Vastbesloten om er sterker uit te komen, besloot hij om een positieve draai aan zijn leven te geven. Inmiddels zet hij zich met heel zijn hart in als vrijwilliger in de instelling, waar hij in het verleden zelf opgenomen is geweest voor zijn verslaving.

Het omslagpunt kwam na het verlies van zijn oma. Op haar crematie kwam hij in contact met de buddy, die oma tijdens de laatste fase van haar leven heeft begeleid. Enorm onder de indruk van zijn verhaal, besloot Micael zich ook in te gaan zetten als vrijwilliger. En niet zonder succes. Hij kwam erachter dat hij op sociaal vlak veel te bieden heeft. Een prachtig nieuw streven was geboren. “Ik vind het erg belangrijk dat mensen niet in een isolement raken, omdat hun sociale contacten zijn weggevallen. Dit geeft me erg veel energie.”

Vastberaden om de goede weg voort te zetten, heeft hij zich inmiddels opgegeven voor een opleiding, waarmee hij zich zal inzetten als ervaringsdeskundige, om mensen te helpen die kampen met een verslaving. Drugs gebruiken doet hij inmiddels dus niet meer. Het feesten daarentegen nog wel. En dat gaat volgens Micael prima. “De passie voor de hardcore zit in het gevoel van samenzijn en te genieten van de muziek. Dat staat los van middelengebruik!” Hij ontmoet nu juist ontzettend veel mensen die net als hem gaan feesten zonder alcohol en drugs en heeft geen moment het idee dat hij iets mist.

“Hardcore is zoveel meer. De sfeer. De saamhorigheid. Lekker samen stampen!” Voor Micael de perfecte manier om even stoom af te blazen. Een positieve manier van ontlading. “De hardere stijlen zijn juist bedoeld om lekker al je frustratie en agressie te uiten óp de muziek. De positieve invloed is te vergelijken met sporten en voorkomt een hoop zinloos geweld op straat.” Micael zal dit dus nog wel even blijven doen. “Hardcore is mijn passie en dat zal altijd zo blijven!” Maar wel tezamen met prachtig waardevol werk.

Gabbers op hun best 003

Bij Sandra is de liefde voor de hardcore ontstaan tijdens de zeer jonge jaren. Als klein meisje keek zij op tegen haar buurjongens, die geregeld de buurt kennis lieten maken met de harde klanken van hardcore. Het kleine meisje vond dit – in tegenstelling tot haar ouders – meteen fascinerend. Toen zij op haar zestiende dan eindelijk voor het eerst zelf de heilige festivalgrond betrad, was ze direct verkocht.

Het mooie van hardcore vindt Sandra dat het zo veelzijdig is, dat er voor ieder humeur wel een passend setje te vinden is. Als ze haar hoofd wil leegmaken, luistert ze naar N-Vitral en als ze energie nodig heeft, maken de klanken van Paul Elstak haar nog vrolijker. De traditie van haar buurjongens houdt zij tegenwoordig in ere. Haar buren worden geregeld getrakteerd op de snoeiharde sound van hardcore. “Of ze nu willen of niet”. Ze lacht. Gelukkig voor de buren is het verder vooral het uitgaan, dat voor haar toch het allerlekkerst is met hardcore. “Ik vind die bass zo fijn!”

In het dagelijks leven werkt Sandra als begeleider op een woongroep voor jongeren met gedragsproblemen en een licht verstandelijke beperking. “Erg mooi en uitdagend werk. Geen dag is hetzelfde en je weet van tevoren nooit wat je van je dienst kan verwachten.” Het doet haar goed om samen met de jongeren op zoek te gaan nieuwe leermomenten, een mooie vervolgplek om te wonen of een passende baan. “We helpen de jongeren op deze manier met het verwezenlijken van een mooi plekje in onze maatschappij.”

Betekenisvol werk, waarin de muziek wel degelijk ook een rol speelt. “Een aantal van de jongeren houdt ook van hardcore. Het delen van een gezamenlijke interesse maakt dat het contact net wat makkelijker verloopt.” Sommige jongeren hebben bijvoorbeeld ondersteuning nodig bij het onderhouden van hun kamer. “En zeg nou zelf, het schoonmaken gaat onder de begeleiding van wat goede hardcore, toch net een stukje beter?” In de eigen omgeving zet Sandra dit voort. Ze laat haar oppaskinderen ook weleens een setje horen. Dit vooralsnog zonder succes. “Ze luisteren toch liever naar Kabouter Plop. Maar ik probeer ze stiekem toch wat cultuur bij te brengen!”

Een cultuur, die tot grote onvrede van Sandra, te vaak wordt gelinkt aan drugsgebruik. “Ik heb geen drugs nodig. The music is my drug. The dj is my dealer.” Volgens haar spelen ‘de internetgekkies van Dumpert’ een grote rol in de verkeerde beeldvorming. “Ze kiezen er toch altijd de vrij bijzondere figuren tussenuit. Ik kan er soms ook best om lachen, maar zo lopen we er natuurlijk niet allemaal bij.”

Gabbers op hun best 004

In tegenstelling tot haar voorgangers zit Kelly nog niet zo heel lang in de scene, maar ze heeft een flinke inhaalslag gemaakt en zich er meteen goed in verdiept. Ze luistert inmiddels met heel veel plezier naar allerlei verschillende stijlen. “Frenchcore, hardtek, mainstream hardcore en ook Italiaanse hardcore vind ik geweldig.” Het maakt haar vrolijk. Een boze bui verdwijnt als sneeuw voor de zon na wat goede hardcore. En het maakt haar actief. “Mijn moeder noemt het ook wel ‘hyperactieve muziek’.”

Haar eerste feest liet even op zich wachten. Ze durfde in eerste instantie niet echt. “Ik was bang om uitgelachen te worden, omdat ik niet kon hakken. En de verhalen rondom drugs vond ik erg spannend.” Maar na dat eerste feest was ze direct verkocht. “De sfeer was zó fijn. De muziek was goed. Het voelde gewoon als één grote familie.”

Ze vindt het jammer dat niet iedereen dit beeld van gabbers ziet. Het steekt haar dat ze nog steeds regelmatig met skinheads worden vergeleken. Sowieso heeft ze een hekel aan de hokjes. Volgens Kelly worden gabbers ten onrechte vaak allemaal over één kam geschoren. “Overal zijn goede en slechte mensen. Met vooroordelen bereik je niets. Of je nou blank bent of zwart, een vrouw bent of een man, en of je nou bij een motorbende zit of van hardcore houdt. Iedereen verdient een kans.”

Die gelijke behandeling voelt Kelly ook terug op haar eerste feest. Ze wordt direct met open armen ontvangen. “En zo zijn gabbers ook. Ik heb echt vrienden in de hardcore gemaakt.” Ze vertelt over een berichtje op Facebook van een jongen die graag naar Dominator wilde gaan, maar hiervoor geen stapmaatjes kon vinden. Dit werd door andere gabbers zo goed opgepakt, dat deze jongen uiteindelijk de avond van zijn leven heeft gehad. Dit maakt haar trots. Gabbers helpen elkaar.

Het project ‘Gabbers voor gabbers’ illustreert dit perfect. Kelly heeft dan ook met veel plezier deelgenomen aan de vrijwilligersdag die vorige maand werd georganiseerd door Thunderdome en 10.000 hours. Tijdens deze dag ging een groep gabbers in de weer met potten verf, behang en schoonmaakgerei – uiteraard onder het genot van een flinke portie hardcore – om een andere gabber te helpen, die behoorlijk wat tegenslagen te verduren heeft gehad. Door het opknappen van zijn huis en tuin, wilden zij hem weer een steuntje in de rug geven. “En dat is heel goed gelukt. Het was fantastisch om te zien hoe blij hij met het eindresultaat was! Een hele bijzondere dag.” Kelly kijkt tevreden terug op deze mooie ervaring, waarin zij niet alleen een ander zo goed hebben kunnen helpen, maar als collectief ook nog eens de betrokkenheid van gabbers fantastisch hebben aangetoond!

Wij kunnen in ieder geval niet wachten om ons aanstaande zaterdag samen met deze drie en 29.996 andere gabbers over te geven aan de duivelse herrie in de Tunnel of Terror. Gabber zijn doe je namelijk niet om boos en agressief te zijn, maar om samen te genieten. Gabber zijn zit in vele harten. Mooie harten. Eén ding is zeker: als de ‘Naar house-bus’ er weer staat, zullen wij ter afsluiting een exemplaar van dit artikel achterlaten. Wij hebben ons portie Thundergods dan toch weer gehad. Halleluja!