De Air uit je Nikes op Defqon.1 2016 001

De Air uit je Nikes op Defqon.1 2016

birgit
Birgit Roobol - 2 juli 2016

Hardstyle Reporter Birgit moest ooit niets van hardstyle hebben. Na een avondje hardstyle in The Sand met hele zure wijn, had ze de muziek echt afgeschreven. Tot Defqon.1.

Ik moet iets bekennen. Ik ben vreemdgegaan. Nee, nee. Ik heb mijn vriend niet ingeruild voor een Calvin Klein model en vrouwen vind ik nog steeds alleen leuk om naar te kijken, maar het afgelopen weekend heb ik iets gedaan waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen. Ik zette mijn liefde voor techno aan de kant, liet Awakenings Festival voor wat het is en vertrok richting Biddinghuizen voor een weekend vol hardstyle en keihard gestamp op Defqon.1 2016.

Ik had gezworen dat ik het nooit meer zou doen, dat het absoluut niets voor mij was. Gaf mij maar techno. Liever nog die shuffelende jongens met bandana’s, in van die veel te lange t-shirts, in plaats van al die foute stekeltjeskapsels, fel gekleurde Nike Airmax en foute G-star shirtjes. Ik had het namelijk ooit al eens geprobeerd. Eén keer eerder ben ik naar een hardstylefeest geweest, en die avond maakte al mijn vooroordelen waar.

Als een brugpieper op mijn eerste dag schuifelde ik The Sand binnen. Verlegen vanachter mijn bos krullen heb ik de eerste paar uur staan observeren, omdat ik geen idee had wat ik moest doen of hoe ik me moest gedragen. Hoe de rest van de avond verliep, is voor mij nog steeds een raadsel, nadat ik besloot het op een drinken te zetten. Acht wijntjes later had ik het idee alsof ik nooit anders had gedaan, maar gelukkig kon ik dat, weliswaar onder het genot van flink wat hoofdpijn, de volgende dag behoorlijk relativeren. Terug naar de konijnendans dan maar.

Het zou hét feestje van het jaar zijn. Waar mensen van over de hele wereld afreizen naar het idyllische Biddinghuizen om op het evenemententerrein van Walibi te gaan stampen. Natuurlijk had ik de verhalen gehoord, de aftermovies gezien inclusief adembenemende vuurwerk- en lichtshows. Hardstyle was gewoon niets voor mij. Ik zou dan ook meegaan voor de gezelligheid, als een soort mascotte. Beetje vuurwerk kijken en zo.

De voorpret was er stiekem al weken, maar na de eerste twintig minuten in het huisje, nog voordat ik überhaupt het terrein op was geweest, wist ik al dat dit het vetste weekend uit mijn leven zou zijn. Om nog maar te zwijgen over het moment toen ik voor het eerst de Blue, een tent met meer capaciteit dan het GelreDome, binnenliep. Na nog geen tien luttele minuten was ik gewend aan de beukplaten en veranderde ik in een echte Weekend Warrior: hoe harder, hoe beter.

Ik heb de Air uit mijn Nikes staan stampen, alsof ik nog nooit van Awakenings had gehoord. Beuken heeft opeens een hele andere dimensie gekregen. Ik heb mensen in de modder zien glijden, meegezongen met “pak een punt”, fantastische mensen ontmoet, de mooiste vuurwerkshow ooit vanaf het VIP-deck kunnen kijken, geaftert tot het ochtend werd, nooit eerder zó hard gelachen om de flauwste grappen en me één gevoeld met meer dan zestigduizend mensen. Ik heb geen enkel verstand van de muziek, maar als al deze nationaliteiten van over de héle wereld een nummer staan mee te zingen, gevolgd door ontzettend hard gestamp, raakt me dat.

Het werd me opeens allemaal duidelijk. Alle verhalen zijn meer dan waar. Dit was het beste, meest bizarre en uniekste feestje uit mijn leven. Ook volgend jaar vallen Defqon.1 en Awakenings Festival weer tegelijk, maar met heimwee en verlangen naar het weekend dat veel te kort duurde, is de keuze snel gemaakt. Dansen bij Speedy J of Chris Liebing doe ik wel op een ander feestje. Een weekendje Defqon.1 is als geen ander; dit doe ik zeker nog een keer of honderd over.